Mijn eerste Small Group Training

"De eerste drie keer ga je willen wenen, maar dan wordt het wel beter. Vergeet je watertje niet." Met deze zin was mijn eerste kennismaking met Fox-Fit klaar. Vol twijfels fietste ik naar huis. Ik zat zo comfortabel in mijn luie zetel en ik kreeg er meteen een schop onder mijn kont om eruit te komen.

Ik moest dus al mijn moed bij elkaar rapen om een eerste keer deel te nemen aan een Small Group Training. De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik Hok binnenstapte.

De typische negatieve gedachten doken al snel weer op: "Ik ga daar zo hard de sukkel zijn." "Mijn lichaam zal langs alle kanten in de weg zitten." "Iedereen gaat mij scheef bekijken."

Wat stuntelig zocht ik voor de les begon een plaats in de ruimte. Het werd me snel duidelijk dat ik terechtgekomen was in een routine van gewoontes en begrippen waarvan ik in de verste verte niet wist wat ze betekenden. Maar de kleine groep nam mij meteen op sleeptouw. Voor ik het wist stond ik iemands tenen te tikken en deed ik verwoede pogingen om een 'crab walk' tot een goed einde te brengen. Maar na die 'crab walk' was zoals Manon mij beloofde het ergste gepasseerd.

Ja, ik heb gezweet. Ja, ik heb mij een sukkel gevoeld. Ja, mijn lichaam zat langs alle kanten in de weg. Maar nee, ik werd niet scheef bekeken. Integendeel. Het was de eerste keer ooit dat ik mij zo ondersteund voelde tijdens het sporten. Geen grote anonieme groep waar je voor veertig man de sukkel bent. (Ik ben ooit eens tijdens een les Ubound tussen 40 fit girls van een trampoline gevallen, no kidding.) Geen trainer die zich niet aantrekt van hoe je staat af te zien. Nee, minstens vier keer hoorde ik 'goed bezig, Heleen'. En om eerlijk te zijn: ik vond het van mezelf ook.

Ik betrapte mezelf erop dat ik middenin de training gewoon stond te lachen en te babbelen. Dat ik me op mijn gemak voelde. Dat ik niet bezig was met hoe onfit en dik ik eruit zag, maar ik was aan het afzien en me aan het amuseren tegelijk. Ik heb verdorie op het einde van de training zelfs een applaus gekregen. Mijn endorfines schoten zo de lucht in.

Conclusie: het was afzien en confronterend, maar de positieve en warme sfeer maakten mijn eerste small group training meer dan draaglijk.