Hoe ik de moeilijkste beslissing uit mijn leven nam

Een nieuw lief. Vers, super vers. Alles is nieuw. En dan gebeurt het onverwachte: ik ben zwanger.

Wel… Onverwacht is veel gezegd, want zwanger word je niet zomaar. Een tekeningetje hoef ik daar niet bij te maken.

Een jaar geleden besliste ik (na maandenlang nadenken) om geen anticonceptie meer te nemen. Ik had het gehad met het gesjoemel met mijn hormonen. Ik koos voor een systeem van basal body temperature measurement met Natural Cycles. Een zo goed als waterdicht systeem, als je luistert naar een app natuurlijk. Een rode dag betekent ‘veilig vrijen’ en laat dat nu hetgeen zijn waar we niet altijd even goed in slaagden.

Khaddetmoeteweten

Ik kan exact zeggen op welke dag ik bevrucht ben. De avond van de première van Girl. Geweldig, vind ik zelf, als ik er nu op terug kijk.

Mijn regels bleven enkele dagen uit. Mijn borsten begonnen ongelooflijk veel pijn te doen en op te zwellen. Tijdens het sporten kon ik nog moeilijk ademen. Achteraf gezien zeer duidelijke signalen, die ik had moeten herkennen.

We maakten grapjes: “Sebiet ben je zwanger.” “Nee, dat zou echt niet zo ideaal zijn. Dat kan niet.”

Postkaartje by Kaart Blache

Op een zondagavond keerde ik terug naar mijn eigen appartement, met het idee om de volgende ochtend een test te doen. Natuurlijk onmogelijk om daar nog een nachtje mee te wachten, deed ik er meteen een. (Ja, die dingen heb ik standaard liggen. Condooms en ik zijn duidelijk niet de beste vrienden.)

De twee streepjes verschenen vrijwel onmiddellijk. Dit lees ik verkeerd af, dacht ik meteen. Lees nog eens de bijsluiter. Zelfde conclusie. Ik belde mijn beste vriendin. Facetime. “Eveline, lees wat er hier op de bijsluiter staat. Kijk naar de test! Ben ik zwanger?!” Ze kent me gelukkig door en door en kalmeerde me meteen.

“Ja, je bent zwanger.”

In de daaropvolgende 12 uren deed ik nog twee testen. Allemaal positief. Ontkennen kon ik niet echt meer, maar ik deed het toch. Want wat zou mijn lief zeggen? Hij wil graag kinderen. Dat wist ik zeker, maar na 6 weken relatie ook?

Een bloedonderzoek en een half uur durende huilbui bij de huisarts bevestigden de realiteit: er groeit een klein mensje in mijn buik.

Keuzestress

Mijn lief reageerde rustig toen ik het hem vertelde. Al snel bleek dat hij het niet zag zitten. In zo goed als al zijn argumenten kon ik me ook vinden, maar voor mij waren ze niet doorslaggevend genoeg om meteen tot de drastische oplossing van abortus over te gaan. De rust sloeg snel om naar eindeloze discussies, wrange gevoelens en harde woorden.

Voor mij zou dit, gelijk wat er beslist werd, altijd mijn eerste kindje blijven.

Moeder worden staat al jarenlang op mijn life goal-lijstje, maar timing en situatie zijn inderdaad niet ideaal nu. Daar heeft mijn lief zeker gelijk in. Toch is de beslissing niet zo makkelijk gemaakt voor mij als voor hem. Mijn kindje weg doen lijkt zo onmogelijk voor me.

Ik koos ervoor om alle tijd die ik had (tot 14 weken is een abortus mogelijk) te benutten om mijn keuze te proberen maken. Ik moest 100 procent achter mijn eigen beslissing staan, om de keuze voor mezelf leefbaar te maken.

Mijn lief verweet me dat zijn keuze niet uitmaakte, omdat ik als vrouw de eindbeslissing heb. Dat is inderdaad zo. Ik mag beslissen over mijn eigen lijf, maar ik zit ook met de verantwoordelijkheid, de prenatale emotionele band en het moederinstinct.

Ik heb enkele jaren gesukkeld met mijn baarmoeder. Er werd me angst ingeboezemd over de kansen om ooit mama te worden. Vanaf dan heb ik beslist dat ik een kindje zou maken. Alleen of met een van mijn vrienden. Want op een ideaal lief ging ik niet zitten wachten.

Voor mij lijkt het dus volledig van de pot gerukt dat ik er nu zou voor kiezen om het weg te doen. Ik zit namelijk ook niet zo ineen. Het leven gooit soms dingen naar je kop. En dan pak je die aan. “LIFE: Deal with it”, als het ware.

Toch heb ik lang naar de keuze van abortus toe geleund. Omdat ik schrik had. Schrik om mijn lief te verliezen, schrik dat ik het alleen niet zag zitten, schrik om te doen waar hij geen zin in had, schrik dat ik het niet ga kunnen bolwerken…

Strong is foxy

Mijn lief was deze zomer (voor we samen waren) diegene die me een hart onder de riem stak toen ik een emotionele Instagram story postte.

Ik schreef:

Hij DM’de dat ik mensen inspireer en beïnvloed door te zijn wie ik ben. Vandaag maak ik mijn keuze uit dat gevoel. Ik ben Foxy. I got this. Ik ben sterk en moedig en heb een groot en liefdevol vangnet van vrienden en familie. Het is onwaarschijnlijk hoe mensen je steunen wanneer je het écht nodig hebt. Mijn hart loopt nu al over van dankbaarheid.

Waar de vader van mijn kind een plaats zal krijgen, dat is nog niet duidelijk. Hoe zal het voor ons verder lopen? Zijn wij überhaupt nog een koppel? Wil hij een deel zijn van het leven van de baby? Geen idee. En dat is oké, we zien wel. Dankbaar ben ik hem zeker wel. En één ding ik weet zeker:

Ik word mama. En ik ga dat godverdomme mega goed doen.